در طی سال های طولانی و متمادی، اتو از وسیله ای ساده و فلزی که خیلی سنگین و استفاده از آن سخت بوده تکامل یافته است. قبل از اینکه خشک کن های گرمایی اختراع بشوند، اتو وظیفه خشک کردن را هم برعهده داشت. میکروب ها و باکتری های موجود در لباس را می کشت و کپک را رفع از بین می برد. در حال حاضر بیش تر اتوهای مدرن از فلز و پلاستیک ساخته می شوند و چند ویژگی مانند بخار، کنترل دما و خاموش کننده خودکار دارند.
شاید هزار سال باشد که بشر با وسیله ای چروک های لباسش را از بین ببرد. ولی در بیشتر مواقع فقط ثروتمندان بودند که لباس هایشان چنین مرتب و آراسته بود. چون استفاده از چنین وسیله ای سخت و پرزحمت بود، فقط طبقه ی اشراف توانایی استخدام کردن فردی را به این منظور خاص داشتند. حدود ۴۰۰ سال پیش از میلاد مسیح یونانی ها اتوی پلیسه کننده را برای لباس های نخی شان به کار می بردند. اتوی پلیسه کننده غلتک سوزن مانندی بوده است که حول محوری می چرخید و آن را پیش از استفاده گرم می کردند.
در دوره ی امپراتوری روم باستان، رومی ها اسباب و وسایل شبیه اتوهای امروزی داشتند. یکی از آنها دستگاه پرس دستی بود که با پارو یا چکش فلزی تخت، به لباس ها ضربه می زدند و به این ترتیب چروک ها از بین می رفت. وسیله دیگر دو تخته چوبی تخت بود که بین آچاری چوبی قرار می گرفت. پارچه های نخی را بین دو تخته می گذاشتند و با پیچاندن آچار فشار بیش تری به آن وارد می کردند و پارچه اتو می شد.
چینی های باستان هم چندین نوع اتوی ابتدایی داشتند که اتوی ماهیتابه ای یکی از آنها بود و آن را روی لباس حرکت می دادند تا چروک ها باز شود.
تقریبا تا قرن دهم میلادی وایکینگ های اهل اسکاندیناوی هم، اتوهای ساده ای از جنس شیشه داشتند. وایکینگ ها تخت کننده ای به شکل قارچ داشتند که آن را کنار بخار نگه می داشتند و گرم می کردند و بعد آن را روی لباس می کشیدند.
اما آنچه ما انسان های قرن ۲۱ به نام اتو می شناسیم وسیله ای است که اروپایی ها از قرن چهاردهم از آن استفاده می کنند. اتوی تخت از یک صفحه آهن با دسته فلزی تشکیل شده بود. برای اینکه اتو داغ شود، آن را روی آتش نگه می داشتند یا کاملا در آتش می گذاشتند. وقتی اتوی تخت را روی یک پارچه می گذاشتند باید آن را با دستگیره برمی داشتند. یک تکه پارچه نازک بین لباس و اتو می گذاشتند تا دوده های روی اتو لباس را کثیف نکند. با اتوی تخت اتوکاری می کردند تا خنک شود. در آن زمان خیلی از مردم چند اتوی تخت داشتند و وقتی با یکی کار می کردند بقیه را گرم می کردند تا اتوکاری برای گرم کردن آن قطع نشود.
اتوهای امروزی در کف خود، پوشش نچسب دارند که ابداع آن به سال ۱۹۹۵ برمی گردد. بیش تر اتوها بدنه پلاستیکی داشته و سوراخ های بیش تر کف که اجازه ی عبور بیش تر بخار را می دهد از مزایای اتوی خوب محسوب می شوند. در سال ۱۹۹۶ فقط در آمریکا بین ۱۳ تا ۱۴ میلیون اتو از انواع مختلف به فروش رفته است.
